เรื่องไม่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่ทำร้ายเด็ก

เรื่องนี้จริงๆ ไม่อยากเขียน เอาเป็นว่า ผู้ปกครองอยากระบายก็ละกัน และอีกอย่าง เรื่องของน้องเปรมเองก็ไม่ค่อยได้เขียนมานานแล้ว วันนี้เป็นโอกาสดีที่คุณพ่อจะมาบ่นๆ เกี่ยวกับเรื่องลูกและเรื่องคนใกล้ชิดกันซักนิด ทั้งเรื่องของเด็กและเรื่องของผู้ใหญ่เอง ที่ผมเองก็ไม่ค่อยมั่นใจว่า การสอนเด็กให้ทำแบบนี้ อนาคตเค้าจะโตขึ้นมาเป็นคนแบบไหนกัน

ผมเองก็ยอมรับว่าไม่ใช่คุณพ่อดีเด่นที่สอนลูกดีทุกเรื่อง หลายเรื่องคนอื่นอากไม่เห็นด้วยและเห็นว่าดูแย่ไปด้วยซ้ำ แต่เรื่องนี้ผมเห็นว่าพ่อแม่คนอื่นดูแย่ไปเลยสำหรับผม เอาเป็นว่ามาฟังกันดูดีกว่า ว่าในอนาคต พวกเค้าจะเป็นอย่างไรหากนับเวลาจากวันนี้เป็นต้นไป ที่เราผู้เป็นพ่อแม่ก็จะสอนลูกในแบบที่เราคิดว่า ดีที่สุดสำหรับเค้า ต่อไปอย่างนี้

เมื่อคืนผมสอนน้องเปรมให้อ่านหนังสือเกี่ยวกับพระมหากษัตริย์ไทย น้องคงไม่คุ้นกับคำราชาศัพท์มากนักเลยอ่านผิดๆ ถูกๆ ประกอบกับการเจอศัพท์แบบนี้ทำให้คำง่ายๆ ที่เคยอ่านจนชินกลับกลายเป็นยากไปเหมือนกัน พาลจะไม่อ่าน จึงต้องลงโทษกันนิดหน่อย อีกประการคือตัวเค้าเหมือนจะเป็นไข้ ตัวร้อน ผมเดาว่าน่าจะปวดหัว ก็เลยดุและงอนลูกไปนิดนึงประมาณไม่คุยด้วย เค้าเลยวิ่งไปหาแม่เค้าแล้วซักพักก็พากันเข้านอน แม่เค้าก็กล่อมไปตามปกติ

ซักพักเด็กๆ หลับกันหมดแม่เค้าออกมาบอกผมว่า น้องเปรม ถามเธอว่า “ในวันที่ผมแข่งกีฬาสี ทำไมป๊าไม่ไปรับผม ปล่อยให้ผมนั่งอยู่กับเพื่อน 2 คนและต้องกลับกับรถโรงเรียนในตอนเย็น ผมก็รอคิดว่าป๊าจะมารับแต่ก็ไม่เห็นมา” ผมงี้น้ำตาแทบไหล ไม่คิดว่าลูกจะรื้อความในวันนั้นขึ้นมาพูดกับแม่เค้าอีก แสดงว่าเค้ารู้สึกไม่ดีที่ผมทำเป็นไม่พูดไม่สนใจเค้า เหมือนเค้าถูกทิ้ง และผมนั่งนึกๆ ดู วันนั้นเค้าคงรอตั้งแต่บ่าย 3 โมงจนถึง 5 โมง ชะเง้อคอยพ่อที่จะมารับเค้า

จริงๆ ในวันนั้นลูกไม่ได้บอกว่าจะให้ไปรับ ปกติเวลามีกิจกรรมลูกจะบอกว่าผมกลับเร็วนะป๊าจะไปรับไหม หรือบอกเลยว่าป๊าต้องไปรับผม แต่วันนั้นไม่ได้บอก บอกแค่ว่ามีแข่งกีฬาสีทั้งโรงเรียน ผมก็คิดว่าไม่ต้องไปรับ ให้กลับกับรถโรงเรียนได้ตามปกติ แต่อะไรที่ทำให้ลูกคิดว่าผมละเลยเค้าล่ะ? ปกติวันกิจกรรมอื่น เค้าก็รอจนถึงเวลากลับกับรถโรงเรียนในหลายครั้ง ไม่ใช่มีแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว ลูกไม่น่าจะคิดว่าพ่อละเลยเขา

ความเพิ่งกระจ่าง เมื่อผมถามว่า แล้วน้อง…กับน้อง… (ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับน้องเปรมและเรียนที่เดียวกัน) ไม่อยู่ด้วยเหรอ แม่เค้าพูดต่อว่า น้อง…และน้อง…พ่อแม่เค้ามารับกลับเอง ผมเลยถามแบบสงสัยว่า อ่าว..? แล้วทำไมปล่อยให้น้องเปรมอยู่คนเดียวล่ะ ทุกครั้งที่เราไปรับน้องเปรมเอง ไม่ว่าจะงานไหนวันอะไร เราจะโทรบอกพ่อแม่เค้าทุกครั้ง หากเค้าบอกให้รับมาก็จะรับกลับมาพร้อมกันเพราะเป็นญาติกัน บ้านใกล้กัน แถมน้องเปรมขึ้นรถโรงเรียน เค้าก็ต้องไปลงบ้านของเด็กสองคนนี้อยู่แล้ว ทำไมถึงไม่รับน้องกลับมาด้วยกัน

ผมเลยถามหาข้อมูลอื่นๆ เป็นอันว่าได้เรื่อง ทุกๆ ครั้งที่ผู้ปกครองของเด็กสองคนมารับกลับบ้าน ไม่เคยมีครั้งไหนที่เค้าจะหันมาแลน้องเปรมและรับกลับไปด้วยกัน เด็กคงสงสัย ลูกผมคงสงสัยทำไมพี่..กับน้อง..ถึงกลับได้ ทำไมน้า…ถึงไม่รับผมไปด้วยกัน และต่ากันที่เวลาผมกับแฟนไปรับน้องเปรม ผมก็จะรับเด็กๆ สองคนกลับมาส่งบ้านด้วย เพราะทั้งสองคนก็เรียนอยู่ห่างชั้นกับน้องเปรมแค่ 1 ปี อายุก็ไล่เลี่ยกัน ทำไมเค้าถึงทำแบบนั้น ผมคิดในแง่ดีคือ เค้าอาจพาลูกๆ เค้าไปธุระต่อมั้ง แต่เวลาเราพาลูกๆ เราไปธุระต่อ ทำไมเรายังใจดี เอาเด็กๆ ไปด้วย ไม่ว่าจะไปกินโน่นนี่ ไปทำนั่นนี่ เด็กๆ อยู่ด้วยกันก็สนุกสนาน แต่ทำไมเค้าทิ้งน้องเปรมเอาไว้ แล้วไม่เคยบอกซักคำว่าจะไปรับ หรือมันไม่ใช่หน้าที่ มีหลายครั้งที่น้องเปรมต้องนั่งรถโรงเรียนกลับโดยที่ไม่มีพี่…และน้อง… แต่พอมาถึงบ้านก็เจอกับเด็กสองคน

ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเค้าคงมีอคติกับครอบครัวเราหรือเปล่า? เราอาจไปทำอะไรให้เค้าไม่พอใจอะไรหรือเปล่า? ผมก็นึกไม่ออก และผมดูนิสัยของน้อง…ซึ่งเป็นลูกคนโตของเค้า เวลาน้องเปรมเล่นด้วยเค้าก็จะเล่นกันตามปกติ แต่เวลาเพื่อนน้อง…มาหา เค้าจะทิ้งน้องเปรมเลย ทิ้งแบบไม่สนใจ มีบ่อยครั้งผมเคยแอบได้ยินเค้าไล่น้องเปรมกลับบ้านด้วย เหมือนว่าเพื่อนเค้ามาแล้วนายกลับไปได้แล้ว ไม่ต้องการแล้ว เหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ที่เค้าพอใจก็ทิ้งของเก่า แต่น้องเปรมไม่ใช่ของเล่น เค้ามีความรู้สึก แล้วน้องจะคิดยังไง ที่พี่เค้าไล่เค้ากลับบ้าน ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ก็ยังเล่นกันอยู่ดีๆ เค้าไปทำอะไรผิด ฯลฯ ประมาณนี้

ถึงเด็กจะไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เรื่องบางอย่างเค้าอาจฝังใจ ครอบครัวเราคงไปทำอะไรให้เค้าไม่พอใจล่ะมั้ง แต่ขอสาบานเลย มันไม่ใช่เพิ่งเกิด มันเกิดมานานแล้ว หลายครั้งแล้วจากข้อมูลที่ผมพบ ยืนยันด้วยปากของผู้ใหญ่หลายๆ คน ดูเหมือนว่าปัญหาของผู้ใหญ่ อาจทำให้เด็กมีปัญหาในวันข้างหน้า เรื่องไม่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่ทำร้ายเด็ก และเรื่องของเด็กๆ ที่อาจทำให้ผู้ใหญ่ทะเลาะกัน

ต่อไปเราก็อยู่ของเรา แม้จะเป็นญาติ แต่สิ่งที่เค้าทำมันเหมือนเราไม่ได้ถูกนับให้เข้ากลุ่มด้วย เราคงไปทำอะไรผิดเข้าโดยที่เราก็ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรผิด เราคิดดีทำดีและใจดีเกินไป ไม่รู้ว่ามีคนที่จะคอยทำร้ายเราอยู่ในทุกๆ ที่ จริงๆ ไม่ใช่แค่กรณีนี้ที่เราเหมือนถูกทำร้าย มันมีอีกหลายกรณีที่คงจะพูดกันไม่หมด แต่นี่เป็นเพียงแค่เรื่องที่ คุณพ่อน้องเปรมบ่นเท่านั้น

ต่อไปเราคงต้องสอนให้ลูกเป็นคนที่เห็นแก่ตัวบ้างก็ดี ว่ามะ เพื่อจะได้อยู่ในสังคมเน่าๆ นี้ให้รอดไปถึงวันข้างหน้า